Duidelijk verdwaasd regelen ze een date zonder elkaar zelfs maar hun namen te hebben verteld. Het is liefde op het eerste gezicht en als betoverd beginnen de dingen tot leven te komen: de bewakingscamera wordt een boos oog, de regenpijp een orakel, ze sluiten hun ogen en – pong!
De geliefden zijn vervloekt, veroordeeld om de volgende dag heel anders wakker te worden. Maar het is juist dit bovennatuurlijke obstakel van hun ontmoeting dat hun toegangsbewijs wordt tot een wereld die volledig wordt geregeerd door de magie van het alledaagse. Net als in zijn vorige film Let the Summer Never Come Again, is het de poëzie van de doelloosheid die Alexandre Koberidze in staat stelt om in de bioscoop alles zichtbaar en voelbaar te maken van hetgeen we zelden waarnemen in de realiteit van ons dagelijks leven. De sprookjesachtige beelden doen denken aan de ontspannen alledaagse schoonheid van de nonchalante sensualiteit van de jeugd en de zomer. Haal de aanstekers maar tevoorschijn want, zoals Gianna Nannini zo vurig mag zingen in de film, zijn de nachten inderdaad magisch.
Enerzijds is het een sprookje over geliefden die worden geteisterd door een mysterieuze vloek. Anderzijds is het een ontspannen, meanderende evocatie van het leven in de Georgische provinciestad Kutaisi. Een combinatie van romantische lyriek, cerebrale ironie en een vleugje magisch realisme.
En dat alles gedrenkt in een verrukkelijk, vaal kleurenpalet.
