Mofe en Rosa wonen beiden in de Nigeriaanse hoofdstad Lagos en dromen van een leven in Europa. Het kost Mofe de nodige moeite om rond te komen. Overdag repareert hij als elektricien verouderde stoppenkasten in een papierfabriek. ’s Nachts werkt hij als beveiliger. Mofe heeft het plan opgevat naar Spanje te emigreren. Maar voordat hij zijn droom kan verwezenlijken slaat het noodlot toe. Na een lange nachtdienst treft hij zijn zus Precious in bewusteloze toestand aan.
Haar kinderen hebben al het leven gelaten. Koolmonoxidevergiftiging blijkt de boosdoener. Veroorzaakt door de krakkemikkige gen- erator die het huisje dat Mofe met zijn zus deelt van stroom voorziet. Ook in het tweede deel van de film, dat in het teken staat van de beslommeringen van kapster en serveerster Rosa, wisselen tragische en blijmoedige momenten elkaar af. Rosa wil zich in de toekomst in Italië vestigen, maar eerst moet ze financieel onafhankelijk worden en zich losweken van haar suikeroom Mr. Vincent. Een relatie met de rijke Amerikaan Peter lijkt de uitweg. Maar Peter haakt al snel af op het moment dat een Nigeriaanse vriend hem vraagt of Rosa al iets bij hem heeft afgetroggeld. Gegeneerd biecht Peter op dat hij een telefoon voor haar heeft gekocht. Met Eyimofe schilderen de in Nigeria geboren tweelingbroers Ari en Chuko Esiri een kleurrijk portret van de miljoenenstad Lagos. Eyimofe is niet digitaal gefilmd maar op ouderwets 16mm celluloid en oogt hierdoor heerlijk vintage. De camera voert het verhaal langs arm en rijk, langs huisjes opgebouwd uit golfplaten, statige villa’s met zwembaden en alles ertussenin.
Gaandeweg wordt duidelijk waarom er inwoners van Lagos zijn die hun chaotische woonplaats willen verlaten en waarom sommigen er juist voor kiezen te blijven. De film is ook een filmische lofzang op het leven in Lagos. Een inkijkje in een bruisende stad – de Esiri’s filmden op 48 locaties – die voortdurend in beweging is, al staat het verkeer er steevast vast. Eyimofe biedt geen hapklare oplossingen, maar laat zich meer omschrijven als een filmische beschouwing van hedendaags Lagos. Hoop en wanhoop liggen voortdurend met elkaar in de clinch. Hieruit ontstaan compromissen: net als in het echte leven moet je soms een mouw passen aan onverwachte hindernissen. De boodschap: het leven is niet per definitie waardeloos als je niet krijgt waar je zo hartgrondig naar verlangt.
